In 2009 kochten verzoekster en haar echtgenoot een woonboerderij, die staat op grond van Staatsbosbeheer en betaalden Staatsbosbeheer een erfpachtcanon van € 15.500. Verzoekster raakte haar vorige woning echter maar niet kwijt en zij en haar man kwamen financieel daardoor in een lastige situatie. Inmiddels had Staatsbosbeheer ook besloten de stalling niet meer te accepteren en verzoekster is vervolgens met deze stalling gestopt. Het inkomen dat daaruit voortkwam, raakten zij daardoor kwijt. Het werd steeds moeilijker om de erfpacht te kunnen betalen. Ten einde raad besloten zij in 2013 om hun huis te koop te zetten. Toen bleek ook dat als de boerderij in 2013 verkocht zou worden op basis van een in 2013 uitgevoerde taxatie, dat dan de jaarlijkse canon € 4.600 zou gaan bedragen. Een kwart van wat verzoekers nu moeten betalen. Staatsbosbeheer liet verzoekers weten dat het betalen van dit lagere bedrag geen mogelijkheid was.
Verzoekster klaagt erover dat Staatsbosbeheer niet bereid is om de erfpachtcanon te verlagen
De door Staatbosbeheer gewenste lange termijnplanning, het gehanteerde verdienmodel, de beoogde duidelijkheid naar buiten en het voorspelbaar willen maken van erfpacht zijn redelijke doelen. De wens van verzoekers om tussentijds de erfpachtcanon vast te stellen is voorstelbaar. Echter, zij hebben willens en wetens de voorwaarden van het erfpachtcontract geaccepteerd. Dat de inkomsten uit de pensionstal wegvielen behoort tot het risico van verzoekers, zo ook het lange tijd onverkoopbaar zijn van hun vorige woning. Verder is de door verzoekster aangevoerde casus van haar buren anders, omdat haar buren het object wilden verkopen en het erfpachtcontract andere erfpachtvoorwaarden kende. Tot slot heeft Staatbosbeheer zich bereid getoond een aflossingsregeling te treffen. Gelet op het bovenstaande heeft Staatbosbeheer de verschillende belangen op een zorgvuldige wijze tegen elkaar afgewogen en is de uitkomst daarvan niet onredelijk
Het redelijkheidsvereiste