Verzoeker verbleef tijdelijk in een zorginstelling en moest daarvoor een eigen bijdrage AWBZ betalen aan het CAK. Voor het jaar 2008 stelde het CAK de eigen bijdrage aan het begin van het jaar vast op € 0 per maand. Aan het eind van het jaar herzag het CAK de eigen bijdrage met terugwerkende kracht tot een bedrag van € 914,45 per maand. Vervolgens kreeg verzoeker een rekening van € 11.596,70.
Het openstaand bedrag kon verzoeker niet in één keer betalen. Daarom sloot hij vervolgens tot twee keer toe een betalingsregeling af met het CAK, maar deze bleken financieel niet haalbaar. Ook stopte verzoeker met het betalen van de lopende eigen bijdrage, waardoor het openstaand saldo verder opliep. Verzoeker deed vervolgens herhaaldelijk verzoeken aan het CAK om het maandelijks af te lossen bedrag naar beneden bij te stellen, omdat hij het anders niet kon betalen. Het CAK bleef echter vasthouden aan de voorwaarden die bij de tweede betalingsregeling waren afgesproken.
Verzoeker klaagt erover dat het CAK weigert om voor de betaling van een openstaand bedrag aan eigen bijdrage Zorg met Verblijfeen betalingsregeling met hem te treffen die binnen zijn financiële draagkracht valt.
De Nationale ombudsman is van oordeel dat het CAK, gelet op de specifieke omstandigheden van dit geval, had moeten afwijken van zijn beleid dat een betalingsregeling maximaal 36 maanden mag duren. Dat heeft het CAK niet voldoende gedaan, met als gevolg dat verzoeker verder in de financiële problemen is geraakt. Daarmee heeft het CAK gehandeld in strijd met het vereiste van maatwerk.
Het CAK heeft gehandeld in strijd met het vereiste van maatwerk.
Met instemming heeft de Nationale ombudsman er kennis van genomen dat het CAK alsnog bereid is om een betalingsregeling met verzoeker af te sluiten, waarbij rekening wordt gehouden met verzoekers beslagvrije voet.
