De Belastingdienst doet bij een man een boekenonderzoek. Daarbij controleert de Belastingdienst de administratie. De Belastingdienst maakt een rapport en schrijft dat de administratie niet op orde is. Dat heeft gevolgen. Als de man het niet eens is met de belastingaanslagen, dan heeft hij een zwaardere bewijslast dan normaal.
De Belastingdienst vindt dat de man te weinig belasting heeft betaald. Daarom legt hij navorderingsaanslagen op voor de inkomstenbelasting. Voor de omzetbelasting wordt er een naheffingsaanslag opgelegd.
De man is het niet eens met het rapport en ook niet met de opgelegde aanslagen. Hij maakt bezwaar bij de Belastingdienst. Het lukt de man niet om de Belastingdienst te overtuigen.
Omdat hij het niet eens is met de inspecteur, gaat de man naar de rechter. Dat doet hij te laat. Daarom kan de rechter zijn zaak niet behandelen. Hierdoor staan alle opgelegde aanslagen vast en moet de man ze gaan betalen.
Als de Belastingdienst gaat invorderen vraagt de man de Belastingdienst nog eens naar de aanslagen te kijken. Het is beleid dat de Belastingdienst dan kijkt of de aanslagen wel op een juiste manier zijn vastgesteld. Als dat zo is, kan het zijn dat hij niet of een deel niet hoeft te betalen. De ontvanger vindt dat de man niet bewijst dat de aanslagen niet juist zijn. De man moet zijn aanslagen helemaal betalen.
De Nationale ombudsman ziet dat de man bij de invordering geen nieuwe informatie geeft. Alle informatie was al bekeken door de inspecteur. Die zag geen reden de aanslagen aan te passen. De ontvanger moet zelf een beslissing nemen maar mocht wel gebruik maken van de kennis van de inspecteur. Omdat die goed had gekeken, op een goede manier op alle argumenten van de man was ingegaan vindt de ombudsman dat de Belastingdienst een juiste beslissing heeft genomen.