Een open deur?

Op deze pagina

    Column
    Foto van een wanhopige man

    Cees (niet de echte naam) is net gescheiden en raakt dan ook nog zijn baan kwijt. Eerst redt hij het financieel nog net, maar na een paar maanden kan hij de huur niet meer betalen. Als de schulden zich opstapelen, ziet Cees geen uitweg meer. Hij gaat naar de gemeente voor hulp, want gemeenten zijn wettelijk verplicht om schuldhulpverlening aan te bieden. Maar Cees komt teleurgesteld thuis: voordat hij zich kan aanmelden, moet hij eerst een workshop over schulden volgen. Samen met 12 andere mensen met geldproblemen. En dat ziet Cees helemaal niet zitten. Hij schaamt zich voor zijn schulden en haakt daarom af.

    Ook Sarka (niet de echte naam) staat diep in het rood en komt daar zelf niet meer uit. Ze klopt wanhopig aan bij de gemeente. Maar Sarka mag alleen op gesprek komen als ze eerst een ingewikkeld formulier met wel 36 vragen invult. Op sommige daarvan weet ze het antwoord niet, en dus gaat het gesprek niet door. En wat te denken van Janny (niet de echte naam), die haar complete administratie gesorteerd en wel moet meenemen naar de gemeente? Als er wat stukken ontbreken, kunt u vast wel raden wat er gebeurt.

    Bijna elke dag spreken onze medewerkers mensen als Cees, Sarka en Janny. Mensen met zulke problematische schulden dat ze er zonder hulp niet uit komen. Bij de gemeente komen ze ook niet verder vanwege allerlei voorwaarden voordat ze überhaupt op gesprek mogen komen. En dus blijven de problemen zich opstapelen.

    Zo is schuldhulpverlening niet bedoeld. In de wet staat dat gemeenten mensen met problematische schulden een brede toegang tot de schuldhulpverlening moeten bieden. Wat mij betreft moet de deur dus wijd open staan. En niet op het kleine kiertje of met de hoge drempel zoals nu soms het geval is.

    De afgelopen maanden hebben we daarom onderzocht hoe gemeenten de toegang tot de schuldhulpverlening hebben geregeld. In eerste instantie bij 11 gemeenten, om een eerste indruk te krijgen. We zagen dat er verschillende dingen beter kunnen. Daarom hebben we een aantal uitgangspunten voor gemeenten opgesteld. Ik vind bijvoorbeeld dat gemeenten altijd met mensen die zich melden met schulden in gesprek moeten gaan, zonder ingewikkelde formulieren of workshops vooraf. En dat ze bij elke aanvraag goed moeten kijken naar de persoonlijke situatie van de aanvrager. De beslissing om iemand geen schuldhulpverlening te bieden, mag niet onredelijk zijn. En als iemand niet wordt toegelaten, moet de gemeente duidelijk en begrijpelijk aangeven waarom.

    De komende maanden gaat ons onderzoek verder. We gaan dan na in hoeverre alle 270 bij ons aangesloten gemeenten volgens deze vuistregels werken. In de zomer hoort u hier meer over. En in de tussentijd blijven we ons gewoon inzetten voor mensen als Cees, Sarka en Janny.

    De persoon op de foto is niet de persoon uit deze column

    Deze column is eerder geplaatst in de Telegraaf van zaterdag 20 januari jl.