Deze week kreeg ik een brief van Hans*. Hans vraagt mij te stoppen met deze column. Hij schrijft dat mijn columns en mijn werk onverenigbaar zijn met hoe de Telegraaf is omgegaan met de privacy van kinderen. Hans wijst op de reportage over het lot van de 9-jarige Ruben, de enige overlevende van de vliegramp bij Tripoli. Ik waardeer het dat Hans zijn visie geeft. Ik sta steeds open voor reacties, want ik werk als ombudsman niet vanuit een ivoren toren.
De afgelopen dagen hebben verschillende mensen twijfels geuit over de berichtgeving in de krant en op de TV over Ruben en zijn trieste lot. Want juist kwetsbare kinderen hebben rechten zoals het recht op privacy. Intensieve aandacht van de media kan negatieve gevolgen hebben voor kinderen. Daarom is de bescherming van hun persoonlijke levenssfeer belangrijk. Er is soms onvoldoende aandacht voor deze kinderrechten. Op dit moment is er ook niet één adres om klachten over schending van kinderrechten naar toe te sturen. Gelukkig heeft de Tweede Kamer eind april ingestemd met de komst van een Kinderombudsman. Daar ben ik verheugd over. Hopen dat de Eerste Kamer ook akkoord gaat.
Nu is er vanuit de overheid nog geen Kinderombudsman die de kinderrechten beschermt. Terecht is de afgelopen week de vraag gesteld wat de rechten zijn van een kind in een hulpeloze toestand. Hoe kunnen die rechten beschermd worden tegenover de op zich begrijpelijke zoektocht naar uniek nieuws? Veel lezers en kijkers willen ook meeleven met het bijzondere lot van Ruben. Toch moeten we onze nieuwsgierigheid in toom houden, wanneer het belang van het kind dat vereist. Bij de bescherming van de persoonlijke levenssfeer spelen steeds twee vragen. Het kan de vraag zijn of bepaalde beelden of feiten in het nieuws gebracht mogen worden, maar nog veel belangrijker vind ik de vraag of bepaald nieuws brengen ook behoorlijk is. Dat behoorlijke hangt samen met 'fatsoenlijk' en 'eerlijk'. Die behoorlijkheid staat in mijn columns over de overheid centraal en daarom is het signaal van Hans niet ten onrechte.
De wijze waarop media hun werk doen behoort niet tot mijn werkterrein. Wel vind ik het belangrijk dat ten aanzien van uitingen in de media steeds ook de vraag wordt gesteld of journalisten de behoorlijkheid respecteren. Als mens gaat het lot van Ruben mij aan het hart. We zijn allemaal begaan met de vraag hoe het Ruben en de andere nabestaanden van deze tragische ramp vergaat. Er is gelukkig volop discussie gevoerd over de aard van de berichtgeving rond Ruben. Ik verwacht dat de aandacht, die terecht gevraagd is voor de bescherming van de persoonlijke levenssfeer van Ruben, invloed zal hebben. Hans heb ik een brief gestuurd met de conclusie dat ik met deze column doorga. Waardevol is dat over dit onderwerp discussie mogelijk is en dat een column als deze daartoe kan dienen.
* Om privacyredenen is de naam veranderd
